«جایی که قصه ای ندارد»، روایت عشق به خاک

میترا روحی منش که به تازگی ازشهر Padova در ایتالیا بازگشته است، در مقام تهیه کننده و کارگردان مستند «جایی که قصه ای ندارد» پیرامون کسب این جایزه ارزشمند به خبرنگار ما گفت: این فیلم که ساخت آن در سال جاری یعنی 1400 به اتمام رسید برای اولین بار در یک جشنواره بین المللی فیلم کوتاه و مستند تحت عنوان «جشنواره فیلم رودخانه ایتالیا» شرکت کرد.که خوشبختانه موفق به دریافت تندیس طلایی این جشنواره به عنوان اولین مستند برگزیده شد. پیش از این، مستند های دیگری که من به عنوان تهیه کننده در آن ها حضور داشتم،  موفق به کسب موفقیت هایی شده بودند؛ اما این اولین فیلمی بود که تهیه کنندگی و کارگردانی توأم آن برعهده من بود که از کسب این موفقیت به عنوان نماینده ایران دراین جشنواره، بسیار خرسندم.

تهیه کننده مجموعه سریال های «تاج زاگرس»، «در قلب کومش» و «رویای کارمانیا» درباره شکل گیری ایده اولیه فیلم، خاطر نشان کرد: با توجه به مستند های متنوعی که در مناطق مختلف ایران ساخته ایم، در کشاکش ساخت یکی از همین مستند ها متوجه روستایی به نام حاجی آباد مربوط به شهرستان کردکوی در استان گلستان شدیم که در کمال ناباوری همه اهالی روستا  بیماربودند؛ تعدادی از آن ها نابینا و تعدادی بیماری راشیتیسم  و سایر بیماری های استخوانی داشتند، حتی برخی نیز دچارمعلولیت ذهنی بودند. آن ها حتی امکانات اولیه زندگی مثل آب لوله کشی و برق را نیز نداشتند اما با تمام این ها حاضر به ترک محل اقامت خود و مهاجرت به روستاهای اطراف یا شهر نبودند. همین دلبستگی و عشق به زادگاه در این افراد موجب شکل گیری ایده ساخت یک مستند شد.

بانوی دانش آموخته سینما از کشورسوئد به استقبال از این فیلم در جشنواره ایتالیا پرداخت و گفت: خوشبختانه استقبال خوبی از فیلم در جشنواره شد و بسیاری از هنرمندان جهانی که در جشنواره حضور داشتند پس از برنده شدن فیلم «جایی که قصه ای ندارد» برای من پیام های تبریک فرستاده و برای تیم مستند ساز ما آرزوی موفقیت های بیشتر کردند. از جمله این افراد می توانم به  فیلمساز فرانسوی Francesco، کارگردان شناخته شده و به نام آلمانی Volfgan Heinrich و خانم Ozela Heimlich، فیلمساز و رییس کمپانی سوئدی Erik Larshon اشاره کنم.

وی به سختی ها و مسایلی که گروه مستندساز طی ساخت آن مواجه بودند، اشاره کرده و ابراز داشت: ساخت این فیلم با مشکلات خاصی همراه بود از جمله اینکه مسیر این روستا صعب العبور و رفت و آمد به آن سخت است. از این رو تصویربرداری فیلم حدود یک سال به طول انجامید. حتی ما به دلیل نبود برق و نبود نورکافی در بعد از غروب آفتاب محدودیت زمانی برای ثبت تصاویر داشتیم. گویی که ما در عصری مربوط به 100 سال درحال ساخت فیلم هستیم و به آن دوران باز گشته ایم. شب ها با کمک نور فانوس حرکت می کردیم وحتی امکان شارژ باطری و دوربین برایمان وجود نداشت، نه خط تلفنی بود ونه موبایلی آنتن داشت. در طول ایام ساخت فیلم لحظاتی تجربه کردیم که بعد از این همه کار در زمینه مستند در شرایط خاص و مشکلاتی که گاه برایمان به وجود می آمد، تجربه نکرده بودیم. 

عضو انجمن تهیه کنندگان سینمای ایران در ادامه، متذکر می شود: نکته جالب توجه در خصوص روستای حاجی آباد با قدمت 700 ساله، قرارگرفتن آن در استان سرسبز و خوش آب و هوای گلستان بود که با آن همه نعمت و بارندگی در کل استان، همچنان محروم است و حتی کشت و کار درآن فقط درحد رفع نیاز شخصی محدود شده است. ازدواج اهالی این روستا به دلیل نداشتن سواد و نبود مرکز درمانی و پزشک، در داخل خودشان و به صورت فامیلی انجام می شود که یکی از دلایل معلولیت های ذهنی و نابینایی آن ها به همین مسأله مرتبط می شود و برخی بیماریها به شکل ژنتیکی به فرزندانشان منتقل می شود.  

وی در خاتمه تأکید کرد:درواقع اهالی روستا انسان های ساده و بی ادعایی هستند که از زندگی در آنجا و از در کنار هم بودن رضایت دارند اما این مسأله از مسئولان مربوطه سلب مسئولیت نمی کند.ما امیدواریم با اکران این فیلم درداخل، حمایت هایی از جانب نهادهای مسئول از اهالی این روستا بشود تا لااقل مزد علاقه به خاکشان را که سال ها است در آن زندگی کرده و نگذاشته اند این روستا از بین برود، با بدست آوردن امکانات اولیه زندگی، بدست آورند.

گفتنی است، عوامل مستند کوتاه «جایی که قصه ای ندارد» عبارتند از: میترا روحی منش درمقام  تهیه‌کننده و کارگردان، تمنا رستگار به عنوان محقق، مهدی خلیلی مدیر تولید، محمد رضایی فیلمبردار، علی دنیوی ساروی تدوینگر، میثاق مدانلو صدابردار، رامین ابوالصدق صداگذار، حسن جعفری به عنوان برنامه ریز و ندا حسنی مشاور رسانه ای.