خبرایران: پنج شنبه هفته قبل آلبوم «سرگذشت» با صدای «سیاوش قمیشی» خواننده و آهنگساز ایرانیِ ساکن لوس آنجلس منتشر شد و مورد استقبال هوادارانش در سراسر دنیا قرار گرفت.
پنج شنبه هفته قبل آلبوم «سرگذشت» با صدای «سیاوش قمیشی» خواننده و آهنگساز ایرانیِ ساکن لوس آنجلس منتشر شد و مورد استقبال هوادارانش در سراسر دنیا قرار گرفت. اما هنوز چهار روز از این اتفاق نگذشته بود که سایتهای دانلود موسیقی، آلبوم «فقط آرزو کن» با صدای علیرضا پسرِ سیاوش قمیشی را منتشر کردند که ظاهرا بدون مجوز و به طور زیر زمینی تولید شده است؛ در حالیکه علیرضا در عرصۀ موسیقی داخلی به عنوان یک خوانندۀ «مجوزدار» شناخته می شود. اما اینکه چرا این اتفاق تقریبا همزمان رخ داده و قمیشیِ پسر، بلافاصله بعد از انتشار آلبوم پدرش، اقدام به انتشار یک البوم کرده از آن سوال هایی است که برای یافتن جوابش باید به گذشته های نه چندان دور رجوع کنیم...
«علیرضا قمیشی» سال ۱۳۴۸ در دزفول متولد و در دوران نوجوانی سالها در آمریکا زندگی کرده است. او اواخر دهه شصت (احتمالا بعد از جدایی والدین خود) با مادرش به کشور بازگشت و در شهر مادری اش «شیراز» ساکن شد. مادر او «لیلا وصال» همسر دومِ سیاوش قمیشی است.
علیرضا در دهه هشتاد پس از چند سال فعالیت موسیقایی در جزیره کیش، به تهران آمد و با سیروان خسروی استارت یک آلبوم به نام «اسیر» را زد که پنج سال برای گرفتن مجوز در ارشاد ماند اما بالاخره در سال ۱۳۸۹ به طور قانونی در سراسر کشور منتشر شد. آلبوم قمیشی قرار بود «شناسنامه» نام بگیرد که دو خواننده لوس آنجلسی (کامران و هومن) زودتر از او آلبومشان را با این اسم راهی بازار کردند تا به نوعی «شناسنامه» پسرِ قمیشی باطل شود!
علیرضا در آلبوم «اسیر» به شدت تحت تاثیر فضای آهنگهای پدرش بود (با محوریت گل و درخت و باران و جنگل و دریا و کلاَ طبیعت!) و حتی دو قطعه از کارهای قدیمی سیاوش را هم بازخوانی کرده بود. کاری که از سوی قمیشی پدر، به شدت مورد نکوهش قرار گرفت و نوعی دستبرد هنری قلمداد شد!
اینجا بود که رابطۀ نه چندان خوبِ این پدر و پسر، برای همه آشکار شد. گرچه علیرضا طبق شناسنامه فرزند سیاوش است اما قمیشیِ پدر، در یکی از مصاحبه هایش به صراحت اعلام کرده که هیچگاه علاقه ای به تولد این فرزند نداشته است و ظاهرا بعد از جدا شدن از مادرِعلیرضا یکی دوبار بیشتر با هم دیدار نداشته اند.
علیرضا درباره شباهت صدایش به پدر اعتقاد دارد که این شباهت به «ژن» برمی گردد و کارش اصلا «تقلید» نیست! درباره بازخوانی بدون اجازۀ آهنگ های پدرش هم گفته : «موسیقی خیلی زیباتر و بااحساس‌تر از این حرف‌هاست که پدر و پسر بخواهند سر یکی دو تا آهنگ چانه بزنند!»
در آن سالها و بعد از انتشار قانونی آلبوم علیرضا؛ برخلاف آنچه انتظار می رفت، او نه کنسرتی برگزار و نه آلبومی منتشر کرد. انگار قمیشیِ پسر، خیلی زودتر از آنچه تصور می شد به دست فراموشی سپرده شد. طی این مدت هیچ اظهارنظر رسمی هم منتشر نشد که او به طور خودخواسته «کم کار» شده یا از سوی مقامات بالا به او دستور داده اند که سرش در لاک خودش باشد و زندگی اش را بکند!
اما به نظر می رسد که گمانه زنیِ دوم به حقیقت نزدیک تر باشد! علیرضا که دیده احتمالا حالاحالاها نخواهد توانست مجوز آلبوم و کنسرت بگیرد؛ تصمیم گرفته از موجی که موافق با آلبوم پدرش به راه افتاده استفاده کند و آهنگهایی که در این سالها خوانده و روی هارد کامپیوترش ذخیره کرده را در قالب یک آلبوم منتشر کند تا دوباره نام خود را سر زبانها بیاندازد!
جمشید خاوری