خبرایران: جشنواره بین‌المللی فیلم‌های ورزشی FICTS هر سال با حضور ۱۱۴ کشور برگزار می‌شود که امسال ۲۷ آبان در میلان ایتالیا برگزار می‌شود و فیلم‌های ورزشی برگزیده جشنواره داخلی به این جشنواره ارسال خواهد شد
شنیدن خبر برگزاری دهمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های ورزشی انگیزه‌ای شد تا برای تهیه گزارش به دبیرخانه‌ی این جشنواره بروم. بخصوص که این جشنواره به دلیل تحریم‌ها به مدت چهار سال در ایران برگزار نشد. جشنواره بین‌المللی فیلم‌های ورزشی FICTS هر سال با حضور ۱۱۴ کشور برگزار می‌شود که امسال ۲۷ آبان در میلان ایتالیا برگزار می‌شود و فیلم‌های ورزشی برگزیده جشنواره داخلی به این جشنواره ارسال خواهد شد. این گزارشی است که از سوی دبیرخانه این جشنواره ارایه شده است.
دبیرخانه جشنواره فیلم‌های ورزشی در خیابان بهار شیراز است، خیابان زیبایی که قدم زدن در آن را دوست دارم! به دبیرخانه که رسیدم هیچ خبری از تجملات مرسوم در دبیرخانه‌های مشابه ندیدم، اما جمعیت متقاضی برای ارایه اثر بیش از هر جشنواره‌دیگری نظرم را جلب کرد. دلیل آن به نظرم برگزار نشدن چهار ساله جشنواره آمد. اما وقتی کمی بیش‌تر بین متقاضیان و کارمندان دبیرخانه که به علت کمبود جا برخی ایستاده مشغول کار بودند ماندم، متوجه شدم از هر نقطه‌ای فیلم و کلیپ و تیزر و مستندی با موضوع ورزش ثبت می‌شود. با ثبت هر فیلم و پر شدن هر فرم تقاضایی و البته گپ و گفت با متقاضیان متوجه شدم چیزی که موجب این ازدحام از متقاضیان شده صرفا به فیلم‌سازی و موضوع فیلم و سینما مربوط نمی‌شود بلکه موضوع اصلی ورزش و علاقه به ورزش و ورزش‌کاران است که این حجم مخاطب را به سمت دبیرخانه‌ی جشنواره هدایت کرده است.
در حالی که خانم‌ها مهرآوا حسینی و سارا محمدی به اتفاق سعید مظفریان و سالار آزادمنش فیلم‌ها و عکس‌ها را تحویل می‌گرفتند و فرم‌های تکمیل‌شده را بررسی می‌کردند با روی باز از من استقبال کردند. مهرآوا حسینی مسئول هماهنگی از تنوع فیلم‌ها می‌گفت: « از هر ورزشی فیلم داریم، خیلی جالبه، فکر می‌کردم فقط از فوتبال فیلم داشته باشیم اما یه ورزش‌هایی هست که من اصلا نمی‌شناختم.» برای خود من هم جالب شد، فیلم از ورزش‌های محلی و آشنایی با آن‌ها، کاش این جشنواره هم زمانی برای نمایش فیلم‌ها داشت تا بتوانم به تماشای فیلم‌ها بنشینم.
فیلم‌های نام آشنا هم بود اما وقتی به فرم‌ها توجه می‌کردم با اسم‌های زیادی مواجه شدم که اصلا برایم آشنا نبود. سارا محمدی مسئول دبیرخانه گفت: «از تمام سطح کشور متقاضی داریم، حضور شهرستان‌ها فوق‌العاده‌اس، حتی از بعضی روستا‌ها هم فیلم رسیده». مظفریان مسئول پیگیری نهادها و سازمان‌های جشنواره برای تکمیل می‌گوید: «باور نکردنیه که صنعت فیلم‌سازی تا این حد توی شهرستان‌ها فعال شده. می‌گم صنعت فیلم‌سازی چون اکثر فیلم‌هایی که از شهرستان‌ها رسیده با سرمایه‌ی شخصی ساخته شده نه سرمایه‌ی دولتی.» با این توضیحات یاد مرحوم مهندس سلیمی افتادم که تلاش زیادی برای جشنواره‌های شهرستانی داشت. شاید همان جشنواره‌های فیلم شهرستان‌ها بود که موجب شده فیلم‌سازی در شهرستان‌ها به جایی برسد که بیش‌ترین حجم فیلم‌های ورزشی در دهمین جشنواره فیلم‌های ورزشی از شهرستان‌ها باشد، یادش گرامی.
اما سالار آزادمنش با نگاهی آماری به نکته‌ای اشاره کرد که از نظر من هم بسیار جالب بود و آن گرایش قابل توجهی از فیلم‌سازان به فیلم‌های اکشن با موضوع هنرهای رزمی است. او می‌گوید: «بین فیلم‌ها تعداد قابل توجهی با موضوع ورزش‌های رزمی ثبت شده است. هنوز نمی‌دانم کیفت این فیلم‌ها در چه حدی است، این به عهده‌ی داورها، اما خودم به شخصه دوست دارم این فیلم‌ها را تماشا کنم!»
در گوشه‌ای دیگر شش نفر مشغول تست فیلم‌های رسیده بودند. حضور در این بخش چندان مجاز نبود برای همین منتظر ماندم تا پیمان حقانی پرست که مسئولیت پشتیبانی فنی بر عهده‌ی اوست فرصت صحبت پیدا کند. حقانی پرست توضیح داد: « حجم فیلم‌های متقاضی غیر قابل پیش‌بینی بود، برای همین بلافاصله باید تجهیزات اضافه می‌شد، فیلم‌ها تست می‌شود و چون در فرمت‌های مختلف به ما می‌رسد باید به طور یکپارچه به دو فرمت DVD برای هیت انتخاب و داروی و FULL HD برای ارسال به میلان تبدیل شوند. بعد از یکپارچه شدن فرمت‌ها، فیلم‌ها برای تکثیر به دفتر فنی ارسال می‌شوند و همه این‌ها در این فرصت کم کار سخت و نفس‌گیری شده‌است.»
بین صحبت با حقانی‌پرست برای لحظاتی سیمون سیمونیان را دیدم که هماهنگی با هیت انتخاب و هیت داوران را به عهده دارد، به قصد گفتگو سراغ او را گرفتم که رفته بود. بی دلیل نیست که می‌گویند اگر سیمون سیمونیان در جشنواره‌ای حضور داشته باشد جای نگرانی نیست، تلاش او در هماهنگی زبانزد است اما تنها موضوع این است که اگر مشغول کاری شود امکان گفتگو کمتر بوجود می‌آید و این برای ما خبرنگاران مشکل‌ساز می‌شود!
وقتی پک داوران و هیت انتخاب توجه‌ام را جلب کرد به آن سمت رفتم. اسماعیل خواجه‌زاده و منوچهر راشد، و چند دوست دیگر که نمی‌شناختم، با دقت تمام پک‌ها را که با طرح و سلیقه‌ای متفاوت و البته چشم‌گیر تهیه شده بود بسته‌بندی می‌کردند. بین لیست‌ها و کپی فیلم‌ها و دیگر هدایایی که مرسوم است در پک‌ها باشد یک جعبه‌ی منبت‌کاری شده که داخل آن یک کاشی بود توجه‌ام را جلب کرد. به سمت نیک‌بخت که پای ثابت جشنواره‌هاست رفتم، بلافاصله متوجه منظورم شد و با لبخند یکی از کاشی‌ها را به سمت‌ام گرفت. حکم داروها به شکل زیبایی روی کاش سنتی نقش بسته و امضا شده بود. هنوز محو تماشای حکم روی کاشی بودم که طراح پوسترهای جشنواره با پوستر چاپ شده جشنواره وارد شد. طرح سنتی پوستر و المان‌‌های مدرن، نقش مفهومی و زیبایی را پدید آورده بود که با جشنواره‌ای تحت عنوان فیلم‌های ورزشی مناسبت قابل توجهی داشت.
بعد از دیدن همه‌ی این فعالیت‌ها و بین حضور متقاضیان که از قرار تمامی نداشت سعید حسینی را دیدم که مسئول فضای مجازی جشنواره بود، کسی که باعث شده بود هر سایتی را که باز می‌کنی خبری از جشنواره ورزشی باشید، سراغ یزدان عشیری،روابط عمومی نام آشنای جشنواره با لبخند‌های همیشگی‌اش را گرفتم که به دلیل مشغله و مسئولیت‌های جدیدش در دبیرخانه مستقر نبود. سراغ دیگر مسئولین و مدیران جشنواره را گرفتم، اما در جواب فقط اسم مجتبی علوی را شنیدم و کس دیگری معرفی نشد. با سوالات بسیاری که در ذهنم بود از تمام پرتلاشان دبیرخانه جشنواره ورزشی خداحافظی کردم تا وقتی دیگر و مصاحبه با دبیر جشنواره، سید مجتبی علوی.
گزارش از: شهرام پورولی