خبر ایران: امیررضا مافی: خبر، بسیار سخت و دردناک بود. اینکه آدم های زیادی در یک دفتر نشریه کشته شوند. دو نفر مرد سیاه پوش در میان پاریس آزادانه بیایند و با سلاح های سنگین، یک جنایت بزرگ را رقم بزنند...
آیا ما باید با کاریکاتوریست ها و دست اندرکاران این نشریه هم رای باشیم و برای آن ها دلسوزی کنیم و متاسف باشیم بابت این قتل؟ یا باید قیافه حق به جانب بگیریم و اقدامات افراطی را در تلافی رفتار فرهنگی تندروی دست اندرکاران شارلی ابدو تایید کنیم؟ یا نه هیچکدام.
شارلی ابدو یک نشریه چپ تندروی فکاهی در فرانسه است که به تمام مقدسات توهین کرده و این آخری هم عکس ابوبکر البغدادی (حاکم خودخوانده خلافت اسلامی که البته امر مقدسی نیست) را در همان سیر تخریب امور مقدس کاریکاتور نموده است. دو جریان تندرو در برابر هم. یک جریان که افراطش را در بیان ابراز می کند و دیگری که پاسخی درخور آن ندارد دست به اسلحه می برد. اینکه در شارلی ابدو چه می گذشته و چه اتفاقی در صفحات آن رخ می داده نیاز به واکاوی اساسی دارد. اما آیا چند نفر مرد مسلح می توانند به اسم عقیده (آن هم نه اعتقاد راستین) دست به چنین جنایتی بزنند.
به نظرم اتفاق شارلی ابدو، یک بزنگاه است در میان همه حوادث تروریستی قبل. چرا که اینجا دو گروه افراطی در برابر هم قرار گرفتند. باید گوش به زنگ بود که چنین حادثه تلخی، چه ابعاد فاجعه باری را پدید می آورد. حالا که منطق گفتگو میان فرق و اندیشه ها از بین رفته و انحطاط اسلامی در برابر آزادی مطلق غربی قرار گرفته است، باید تامل کرد. اینجا محل برخورد دو امر مطلق است. دو اندیشه رادیکال که یکی ابزارش بیان بوده و با قلمش می تارانده و دیگری با اسلحه. برخورد امور مطلق، می تواند انفجار پدید آورد و آنچه میان این دو سر طیف، باقی می مانند، قربانی هایی از جنس مردم هستند.
حالا مسلمانان در فرانسه منفورند و اوضاع زندگیشان تحت تاثیر رفتار رادیکال جامعه عصبانی قرار می گیرد و در این سمت، هیچ منتقدی نمی تواند آزادانه نظرش را با قلمش بیان کند. اینکه کشتار در هر شکلش و با هر انگیزه ای جز در هنگام دفاع، چقدر شنیع است محل بحث ما نیست و اینکه رفتار افراطی و حذف فیزیکی مذموم است نیز. اینکه دست اندرکاران شارلی ابدو چه رویکردی در قبال ادیان و سنن دارند جای خود. اما رفتار افراطی جنایتکاران سیاه پوش منطق آنان است.
در جهانی که کسی نمی تواند با دیگری سخن بگوید و تمدن ها در فاصله ی هر روز بیشتر شده به جزایر منفصلی بدل می شوند، چنین حوادث تلخی باید جوامع را آگاه کند که اگر در دام رفتار رادیکال اسیر شوند و هیجانات بیش از پیش بر تفکر آنان چیره گردد، جهان هر روز حوادث تلخ تر و افراطی تری را به خود خواهد دید. من معتقدم اگر به مقدسات گروهی (از هر نحله و مرام) توهین شود؛ آزادی بیان باید رعایت شده و با قلم و تریبون پاسخ آن داده شود. اما اگر بنا باشد هر بیانی، پاسخش گلوله شود، قطعاً بنای انسانیت ویران خواهد شد.نتیجه اینکه؛
یک: اگرچه کشتار شارلی ابدو بسیار تلخ و زننده است و تمام آزادیخواهان جهان، در هر لباس و فرهنگ و قومیتی آن را محکوم می کنند؛ اما باید مراقب بود که برخورد جریان های رادیکال می تواند رخدادهای شنیع تر و آلوده تری را منجر شود.
دو: تمام کسانی که ابزارهای رسانه ای در دست دارند، باید بلافاصله دست به کار شوند و اعلام کنند که کشتار شارلی ابدو، نه یک رفتار دینی که یک رفتار سیاسیِ گروهکی است که تنها داعیه اسلامی بودن دارد.
سه: تمام تریبون های جهان اسلام باید یک صدا، تلاش کنند تا صورت رحمانی دین اسلام را هویدا سازند و با اعلام انزجار از جنایت و البته تاسف بابت رویکردهای موهن، هر گونه افراطی گری را محکوم نموده و قرائت اصیل اسلامی را به منصه ظهور رسانند.
چهار: همانگونه که در برابر سلاح باید با اسلحه مقاومت کرد. در برابر کلام باید منطق سخن را رعایت نمود و با دانش پاسخ داد که حتماً به چنین رویه ای، پیروز، جبهه ی غنی تر به لحاظ فکری است. پنج: این هیاهوی روشنفکرمآبانه روزهای اخیر، می تواند به رفتار افراطی گروه های تندرو دامن بزند.
آخر اینکه باید یادمان باشد که رسانه های بزرگ و سرمایه های کلان، از این اختلافات سود خواهند جست و اگر این بازی برای آن ها نفع داشته باشد، قطعا به تحریک کردار رادیکال، ادامه خواهند داد.