خبرایران : اروگوئه همواره یکی از قدرتمندترین تیم های ملی جهان بوده است .این موارد نشان دهنده ی آن است چرا کشوری کوچک که جمعیت آن از 3.5 میلیون نفر نیز فراتر نمی رود، دو بار فاتح جام جهانی شده و پر افتخار ترین تیم رقابتهای کوپا هست.
اروگوئه پس از قهرمانی در جام جهانی 1950 در برزیل، 4 سال بعد و با توپ پر عازم کشور سوئیس شده بود تا از عنوان قهرمانی خود دفاع کند. اروگوئه در بازی های گروهی و با صلابت تیم های چکسلواکی و اسکلاتلند را از پیش رو برداشت و در مرحله حذفی هم انگلستان را 4 بر 2 شکست داد تا در مرحله نیمه نهایی به مصاف مجارستانی برود که یکی از قدرت های بلامنازع آن دوران به شمار می رفت و فرانس پوشکاش آماده و ساندرو کوچیس گلزن را در اختیار داشت. بازی اصلا به دلخواه اروگوئه ای ها پیش نرفت و این تیم با دو گل از مجارستان عقب افتاد. سرمربی اروگوئه دست به تعویض زد و «خوان خوبر» جوان را به بازی فرستاد. خوبر توانست به خوبی جواب اعتماد سرمربی اروگوئه را در اولین بازی ملیش داده و با دو گل خود در دقایق 75 و 86 بازی را به تساوی بکشاند و تیمش را از خطر حذف شدن از جام جهانی نجات دهد و بازی را به وقت های اضافه بکشاند. بازیکنان اروگوئه سرمست از این گل، به سوی خوبر دویدند و او را سخت در آغوش کشیدند. فشار، هیجان و کمبود اکسیژن باعث اتفاقی شد که هیچ کس انتظار آن را نداشت؛ خوبر به زمین افتاد و از هوش رفت. کارلوس آباته، پزشک تیم فورا به او «نیکتامید» که آن زمان به نام کورامین
شناخته می‌شد، داد و این بازیکن در نهایت به هوش آمد. پزشک تیم و دیگر بازیکنان اروگوئه از حمله قلبی و مرگ این بازیکن از نظر پزشکی خبر داده بودند. خوان خوبر بعد از به هوش آمدن در وقت اضافه، دوباره به زمین رفت و تا زمانی که داور سوت پایان را زد، به بازی ادامه داد. در پایان، این بازی در وقت های اضافه با دو گل ساندرو کوچیس و با حساب 2-4 به سود مجارستان پایان یافت و اروگوئه به دیدار رده بندی رفت..
دومین مورد مربوط ب جام جهانی برزیل است.
پنجه چارروا نماد و سمبلی از مبارزات و روحیه مبارزه طلبی در بین بومیان این کشور کوچک آمریکای جنوبی است. اروگوئه ای ها توانستند با همین روحیه مبارزه طلبی خود و الهام از این سمبل نیاکانشان از پس حریفانی به مراتب قدرتمندتر از خود بر بیایند. برای شما دو مورد از این روحیه مبارزه طلبی اروگوئه ای ها در طول تاریخ برگزاری جام های جهانی را بیان می کنیم. اولین مورد به 16 جولای 1950، برمی گردد که تیم اروگوئه در ورزشگاه ماراکانا در ریو‌دو‌ژانیرو همسایه قدرتمند شمالی خود یعنی تیم ملی برزیل را شکست داد. اروگوئه که تیم ضعیف میدان به حساب می‌آمد، جام قهرمانی را بالای سر برد و جز اشک و حسرت چیزی نصیب برزیلی‌ها نشد؛ اتفاقی که در تاریخ با نام ماراکانازو ینی فاجعه ماراکانا شناخته می‌شود..دردناکی این شکست برای برزیلی ها حدی بود که بسیاری از مقامات رسمی فیفا و افراد مشهوری که برای دیدن بازی به ورزشگاه ماراکانا رفته بودند خاطر نشان کردند: هرگز مردمانی غمگین تر از حاضران در ورزشگاه ماراکانا و برزیلی ها پس شکست در اون فینال ندیده اند.
فردای روز بازی روزنامه نگار مشهور اروگوئه ای اصلاحی بی نظیر در مورد این بازی و ورزشگاه ماراکانا به کار برد : برزیل از شدت سکوت کر شد
سومین مورد و بسیار عجیبب به جام جهانی 1962 شیلی برمیگردد. در بازی مقابل شوروی سابق، پای الیسئو آلوارس، هافبک این تیم در پی تکل خشن بازیکن حریف، شکست. اما الیسئو حاضر به ترک زمین نشد و به بازی ادامه داد؛ تصمیمی که او را تا مرز از دست دادن پایش هم پیش برد.
چهارمین و نزدیک ترین اتفاق فراموش نشدنی فوتبال اروگوئه به مقطع کنونی در جام های جهانی به 2010 آفریقای جنوبی بازمیگردد.مردم غنا هرگز چهره لوئیز سوارز بعد از هدر رفتن پنالتی توسط آسموا جیان را فراموش نخواهتد کرد. دو تیم اروگوئه و غنا در مرحله یک چهارم نهایی به مصاف هم رفتند.هر دو تیم با شایستگی فراوان به این مرحله رسیده بودند.غنا به دنبال تاریخ سازی بود و در پی آن بود که به عنوان اولین تیم آفریقایی به مرحله نیمه نهایی صعود کند.پس از سپری کردن ۱۲۰ دقیقه جذاب و نفس گیر همه خود را محیای ضربات پنالتی کرده بودند که در دقیقه ۱۲۰ غنا صاحب یک ضربه آزاد شد.موسلرا دروازه بان اروگوئه که برای دفع سانتر ارسالی دروازه خود را ترک کرده در دفع توپ ناکام بود و توپ به بازیکن غنا رسید و با یک ضربه آماده باز کردن دروازه اروگوئه بود.در حالیکه بازیکنان غنا آماده جشن گرفتن گل برتری خود بودند اما آخرین پنجه چارروا اروگوئه ای روی خط دروازه حضور داشت و مانع از فروپاشی دروازه اروگوئه شد.لوئیز سوارز از روی خط دروازه توپ را با دستان خود برگشت داد تا فرصت زنده ماندن را به لا سلسته بدهد. جیان پشت توپ ایستاد و توپ را به تیر دروازه کوبید و آخرین ضربه بازی را از کف داد.موسلرا با بوسه به استقبال تیرک رفت و سوارز که گریه کنان در حال عبور از راهرو ورزشگاه بود با دیدن از دست رفتن پنالتی غنا به شادی پرداخت. سوارز با این حرکت نسخه دوم دست خدا در جام جهانی را تداعی کرد.
فریدکلانتر